Deze les heb ik dit jaar ook gedaan toen Willem-Alexander koning werd.
Omdat het natuurlijk altijd leuk is om feest te vieren deed ik hem deze week weer. De kinderen vertellen me dan altijd wie er jarig is en wat je op een feest allemaal doet.
Ik zal niet weer deze les uitgebreid beschrijven omdat ik dat in mei heb gedaan.
Bijzonder was het dat het jongetje, waar ik eerder over sprak, naast me heeft gezeten tijdens de hele les. Hij vond het nog steeds heel spannend en moest een beetje huilen. Ik heb hem gezegd dat hij niet mee hoefde te doen maar mij mocht helpen met de les. Steeds heb ik hem er bij betrokken. Soms moest hij lachen om de kinderen die de oefeningen deden. Aan het einde gaf ik hem ook een kleurplaat en vroeg hem wat hij het leukste had gevonden. Dat was de Olifant die zichzelf nat gooide ( daar moest hij ook het hardste om lachen). Aan tafel had hij het hoogste woord alsof hij met alles had meegedaan. Ik ben heel benieuwd of hij de volgende keer weer wil meedoen. Maar het vertrouwen in mij is er gelukkig. Ik vind dit zo fijn om te zien gebeuren. Geduld is een schone zaak hé!!
Een ander voorval vind ik ook erg leuk om te vertellen.
Aan het begin van de les doen we van alles met ballonnen, zoals ze tussen de voeten houden en dan je benen omhoog tillen, de ballon tussen je knieën houden en dan lopen, heel hoog in de lucht gooien en dan opvangen.
Iedereen deed enthousiast mee en ik heb niet gemerkt dat een jongetje ballonnen eng vond. Dit hoorde ik na de les pas.
Omdat het de laatste les was liet ik de ballonnen op de groep dus er liepen verschillende kinderen mee te gooien. Een leidster was héél verbaasd want 's ochtends was het jongetje heel erg bang geworden van een ballon waarop zijn moeder zei:"Oh, ja. Hij is erg bang van ballonnen dus houdt ze maar uit zijn buurt.
Grappig om te zien dat hij zo spelenderwijs met mij, zonder angst, met de ballon aan het spelen was. Misschien is hij zo van zijn angst af.
Wat ik me wel afvraag is , had ik het van te voren moeten weten? Maar het is gelopen zoals het is gegaan en dat ging dus goed.
Er zijn weer hele mooie kleurplaten gemaakt:
Bijzonder was het dat het jongetje, waar ik eerder over sprak, naast me heeft gezeten tijdens de hele les. Hij vond het nog steeds heel spannend en moest een beetje huilen. Ik heb hem gezegd dat hij niet mee hoefde te doen maar mij mocht helpen met de les. Steeds heb ik hem er bij betrokken. Soms moest hij lachen om de kinderen die de oefeningen deden. Aan het einde gaf ik hem ook een kleurplaat en vroeg hem wat hij het leukste had gevonden. Dat was de Olifant die zichzelf nat gooide ( daar moest hij ook het hardste om lachen). Aan tafel had hij het hoogste woord alsof hij met alles had meegedaan. Ik ben heel benieuwd of hij de volgende keer weer wil meedoen. Maar het vertrouwen in mij is er gelukkig. Ik vind dit zo fijn om te zien gebeuren. Geduld is een schone zaak hé!!
Een ander voorval vind ik ook erg leuk om te vertellen.
Aan het begin van de les doen we van alles met ballonnen, zoals ze tussen de voeten houden en dan je benen omhoog tillen, de ballon tussen je knieën houden en dan lopen, heel hoog in de lucht gooien en dan opvangen.
Iedereen deed enthousiast mee en ik heb niet gemerkt dat een jongetje ballonnen eng vond. Dit hoorde ik na de les pas.
Omdat het de laatste les was liet ik de ballonnen op de groep dus er liepen verschillende kinderen mee te gooien. Een leidster was héél verbaasd want 's ochtends was het jongetje heel erg bang geworden van een ballon waarop zijn moeder zei:"Oh, ja. Hij is erg bang van ballonnen dus houdt ze maar uit zijn buurt.
Grappig om te zien dat hij zo spelenderwijs met mij, zonder angst, met de ballon aan het spelen was. Misschien is hij zo van zijn angst af.
Wat ik me wel afvraag is , had ik het van te voren moeten weten? Maar het is gelopen zoals het is gegaan en dat ging dus goed.
Er zijn weer hele mooie kleurplaten gemaakt:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten